maandag 1 oktober 2012

Game over

En voordat ik het doorhad, veel te vroeg naar mijn idee, was het spel afgelopen. De witte deuren sloten zich achter me en een beetje bezweet stond ik in een helder licht, dat niet onplezierig was, maar zeker niet bij het spel hoorde.

"Is het echt voorbij?" ging het door mijn hoofd. Ik had nog een heleboel vragen. Er waren hele stukken van het spel waar ik niet was geweest en die me reuze interessant leken. Ik had enkele ongewone wendingen in het verhaal meegemaakt, die ik niet begreep. Ik wilde terug! Maar op een groot bord voor me stond het onverbiddelijk te lezen: mijn naam, gevolgd door de datum van vandaag en het tijdstip, tot op de duizendste seconde nauwkeurig, waarop het spel me had verlaten. Op een ander bord was te zien dat er mensen juist het spel ingingen. Voor hen begon het allemaal pas. Ik keek om me heen. Geen van mijn medespelers was hier. Zij speelden door. Wisten ze eigenlijk wel dat ik weg was?

Ik draaide me om en keek naar de deuren. Ze waren dichtbij, maar ik wist niet of ik ze kon aanraken. Ik zette een stap en toen nog één. Ze bleven op dezelfde afstand. Het verbaasde me niet, want ik lag eruit en zó makkelijk zou ik niet terug kunnen. Ik draaide me nogmaals om en keek rond. Ik stond in een witte, vredige ruimte. Er was een aangename, diffuse verlichting. Ik kon geen muren of plafond zien, dus het was er vrij groot. Toch voelde het behaaglijk.

Ik begon te lopen en kwam bij een grote, witte tafel. Naast de tafel stond een vrouw met een intens lief gezicht en engelenhaar. "Ik, eh... ik, eh... heb nog vragen...", stamelde ik. Ze glimlachte vriendelijk en wees naar een boek dat op de tafel lag. "Neem gerust uw tijd", zei ze, "Er komt straks iemand bij u".

Ik liep naar het boek en bladerde er doorheen. Ik herkende veel uit het spel en werd nieuwsgierig. Ik begon op een willekeurige pagina te lezen en viel van de ene verbazing in de andere. Hier werd het spel beschreven op een manier die zó helder was, zó duidelijk en eenvoudig, dat ik me niet kon voorstellen dat het me ooit zo moeilijk had geleken.

Ik las door en de ene na de andere vraag werd beantwoord. Alles werd me duidelijk. Wat een geweldig boek! Ik las over de onbegrijpelijke wendingen in de verhaallijn, over de personages die ik niet had begrepen en het werd duidelijk. Ik las over de onbekende delen van het spel, waar ik niet aan toegekomen was en ik snapte waaròm ik er niet aan toegekomen was.

En toen las ik over mijn medespelers. Zomaar, alles. Ik werd warm van geluk. Ik begreep ze, eindelijk. Ik wist wat ze wilden, wat ze haatten, waarvoor ze bang waren, wat ze belangrijk vonden en hoe ze gelukkig konden worden. Ik moest bijna huilen. Het was helder, het werd duidelijk. Ik wist hoe alles in elkaar zat. Zelfs waarom ik het spel had moeten verlaten. En ik had er vrede mee. Ik zou ze het liefst nog willen laten weten dat het goed was zo, maar ik snapte dat dat niet kon. Het was goed. De wetenschap dat nu alles duidelijk was, maakte mij perfect gelukkig. Ik voelde me één met deze omgeving.

Er klonk een vriendelijke stem achter me. "Wilt u mij maar volgen?"

Ik sloeg het boek dicht en mompelde: "Ja... graag."

4 opmerkingen:

  1. Oei, dit is voor jouw doen heel heftig. Het gaat toch wel goed met je?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, jahoor, het gaat goed!

      Ik was juist wel blij met de inspiratie voor dit stukje :-)

      Verwijderen
  2. Maandag 22:56 Mmm... Whisky? Of is dit deel 1 van ...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. John was ook al benieuwd naar het vervolg :-)

      En nee, geen whisky, maar pure inspiratie!

      Verwijderen