zaterdag 22 december 2012

Belangrijke updates


Deze opdracht van Windows aan mij komt altijd op een ongelegen moment en leidt altijd af. De melding verschijnt als er bepaalde updates zijn geïnstalleerd. Om te zorgen dat die updates ook effect hebben, moet de computer herstart worden.

En liefst zo snel mogelijk. Ik mag bij wijze van spreken blij zijn dat ik het uitvoeren van de opdracht 10 minuten mag uitstellen. En in plaats van 10 minuten kan ik ook kiezen voor een uitstel van 1 uur of 4 uur. Je kunt de melding trouwens niet negeren, want voor het het weet besluit Windows zelf om opnieuw op te starten.

Dus ik moet stoppen met wat ik doe, de herinnering van "10 minuten" in "4 uur" wijzigen (iedere keer opnieuw) en dan kiezen voor "Uitstellen". En niet per ongeluk op "Nu opnieuw opstarten" klikken, want dan ben ik nog langer afgeleid!

Ik kies altijd voor 4 uur. Altijd. Waarom? Omdat dat de langste periode in het lijstje is. Als er "oneindig veel tijd" in het lijstje zou staan, dan had ik die optie gekozen.

En hoe erg is het dat de updates niet meteen effect hebben omdat ik niet wil herstarten? Dat is niet erg. Sterker nog: als ik helemaal geen updates geïnstalleerd zou hebben, dan was deze melding niet eens verschenen.

Kortom: het zou een verbetering zijn als ik deze melding oneindig lang kon uitstellen. En als die keuze vervolgens bewaard zou worden voor als er weer eens herstart moet worden. Maar nog beter zou zijn als er helemaal geen melding meer verscheen. Want beveiliging is goed, maar ik wil er geen last van hebben.

dinsdag 20 november 2012

Dader in het zonnetje


Ik was niet van plan om dit stukje te schrijven. Maar het bleef me bezighouden: een artikel in het Dagblad van het Noorden over de vermeende dader van de moord op Marianne Vaatstra. De auteur heeft het standpunt van deze man gekozen als invalshoek. Waarom hij gezwegen zou hebben over de moord en hoe moeilijk dat wel niet was. Oordeel van een psychiater: het is héél moeilijk om over zoiets te zwijgen. Jee, wat naar voor zo'n dader, zeg. En daar heeft-ie al die jaren mee rondgelopen?

Hallo. HALLO! Waar gaat dit over? We praten hier over het verkrachten en vermoorden van een kind in de bloei van haar leven. Om vervolgens ook nog de ouders jarenlang te beletten om zoiets afschuwelijks te verwerken, doordat ze geen idee hebben wat er is gebeurd. Als je zo'n artikel schrijft, hoe kom je dan ooit op het idee om de (vermeende) dader van zo'n ernstig en onvergeeflijk misdrijf ook maar 1 letter aan aandacht te geven? Hoe háál je het in je bolle hoofd!

"Nou, het is toch wel leuk om zoiets eens van een andere kant te bekijken?" Nee. Dat is het niet. Bij zo'n misdrijf is er geen "leuk"; er is alleen maar feitelijke berichtgeving. Saai? Misschien wel. Maar het is al erg genoeg. Dan moet je geen "verfrissende" invalshoek kiezen. En je moet zéker een vermeende dader geen aandacht geven. Misschien kunnen we ook nog een boek over hem schrijven. En een film maken over zijn leven. Dat hij het ook niet makkelijk had en dat het allemaal per ongeluk ging.

NEE! Nee, nee, nee. Doodzwijgen moet je zo iemand. Al was het alleen maar uit respect voor de slachtoffers.

zondag 4 november 2012

Tutoyeren en vousvoyeren

In sommige situaties word je met "u" aangesproken en in andere situaties wordt u met "je" aangesproken. Uiteraard is dat niet alleen van de situatie, maar ook van de gesprekspartner afhankelijk.

De twee aanspreekvormen kunnen verschillende reacties oproepen, afhankelijk van de fase waarin je je bevindt. Ik denk dat er vier fasen zijn, die elkaar in het leven opvolgen.

Fase 0

Fase 0 is niet zo interessant. Hij begint bij de geboorte en duurt voort zolang je met "je" wordt aangesproken. Je vindt dat heel gewoon en denkt er dus niet over na.

Fase 1

Fase 1 is veel leuker: deze fase begint als iemand voor het eerst "u" tegen je zegt. "Wauw", denk je dan, "ik heb het gemaakt!". Je krijgt het respect van een volwassene en vindt dat niet meer dan terecht. Daarna gaat het af en toe nog wel eens mis, maar langzamerhand kun je eraan gaan wennen: je bent een "u" geworden.

Fase 2

Het begin van Fase 2 is nooit duidelijk. Je wordt nog altijd met "u" aangesproken, maar je voelt je af en toe een beetje oud. Stilletjes ontstaat de wens dat men je vaker als een "je" inschat.

Fase 3

En dan Fase 3. Je voelt je nu echt oud en de omgeving twijfelt daar ook niet meer aan. Het respect is langzaam weggevloeid en je hoort ineens iemand zeggen: "Ga jij eens effe aan de kant, opa!"

Wat te doen?

De laatste fase kan slechts met veel doorzettingsvermogen en geduld worden tegengegaan en wel door middel van de opvoeding. Graag citeer ik een bekende Nederlandse band, die in de jaren tachtig zong:
Spreek met twee woorden,
stel je netjes voor,
eet zoals het hoort
en zeg "U"!

zondag 21 oktober 2012

Toekomstige valkuilen


Veel mensen wagen zich aan het voorspellen van de toekomst. Erwin Kroll beperkte zich meestal tot het duiden van de meteorologische situatie over één of meer dagen. Maar anderen denken jaren vooruit.

Het is vermakelijk om te zien dat het daarbij altijd misgaat. Want of het nu sciencefiction-schrijvers zijn of zelfbenoemde experts op het gebied van technologie, ze maken één grote fout: uitgaan van de wereld van nu.

Het is een leuke bezigheid: neem de situatie zoals we die kennen en verzin wat er over 5, 15 of 50 jaar veranderd kan zijn. Als je het voorspellen van de toekomst op deze manier benadert, kun je jezelf makkelijk teveel beperken en bijvoorbeeld gaan verzinnen hoe auto's er dan uitzien of hoe groot televisies zullen zijn. Want het is veel lastiger om te bedenken welke nieuwe typen producten er zullen komen en op welke onverwachte manieren onze huidige producten verder ontwikkeld zullen worden. Vaag? Een voorbeeldje dan.

Halverwege de vorige eeuw, toen televisie de wereld aan het veroveren was, droomde men over telefoons met een ingebouwde televisie, of televisies met een ingebouwde telefoon. Dat was helemaal niet onlogisch. De telefoon bestond al veel langer en met de komst van de TV zouden we niet alleen met elkaar kunnen praten op afstand, maar elkaar ook kunnen zien. En dat we nu voor deze manier van communiceren geen gebruik maken van telefoons met een draaischijf of televisies met een dikke beeldbuis, maar "gewoon" een laptop of smartphone pakken, had niemand kunnen voorzien.

Een ander voorbeeld? Het huis van de toekomst. Daar hebben verschillende mensen verschillende ideeën over, maar ze zijn het waarschijnlijk eens over het gemak waarmee de apparaten in huis kunnen worden bediend en gecontroleerd. Maar dat we de koppeling van die apparaten het liefst via Wi-Fi tot stand brengen zodat we geen kabels door het hele huis hoeven te leggen, had de vorige generatie vast niet bedacht. Laat staan dat we die apparatuur ook nog eens graag via internet zouden willen bedienen.

Overigens kun je ook te veel voorspellen. Het magische jaar 2000 ligt bijvoorbeeld al ver achter ons en de vliegende auto die velen rond deze tijd hadden verwacht is niet echt "van de grond gekomen".

Kortom: de toekomst voorspellen is moeilijker dan het lijkt. Denk daar maar aan als er weer eens een collega bij de koffieautomaat of een familielid op een verjaardag zegt: "Over 5 tot 10 jaar, hè..."

Lunchtijd: Automatisch terug naar het beginscherm


Sommige producten lijken haastklussen van de ontwerper. Alsof er collega's voor de deur stonden, die vroegen: "Ga je mee lunchen?", waarop het antwoord dan moet zijn geweest: "Ja, ik kom eraan; ik ontwerp nog even dit!"

Onder de naam "Lunchtijd" behandel ik producten die nèt iets te weinig aandacht hebben gekregen.

Apparaten die automatisch terugkeren naar het beginscherm

Stel dat je door het menu van een telefoon, navigatiesysteem of ander apparaat bladert en dan wordt afgeleid. Je legt het apparaat weg en richt de aandacht op iets anders. Kennelijk zijn er fabrikanten die vinden dat zo'n weggelegd apparaat dan onder geen beding het half doorzochte menu mag onthouden. Nee, het apparaat moet naar het beginscherm terugkeren en wel zo snel mogelijk!

Ik kan voor deze ontwerpkronkel maar één argument bedenken en dat is dat iemand anders die iets met het "in de steek gelaten" apparaat wil doen misschien in verwarring is als hij of zij niet het beginscherm aantreft.

Maar als je zelf het apparaat weer ter hand neemt, dan helpt het je dus niet herinneren waar je was gebleven. En dat is niet alleen irritant, maar ook heel vreemd. Want een boek dat je opengeslagen (met de kaft naar boven) weglegt tref je toch ook weer op dezelfde pagina opengeslagen aan? En als je bij een ladekastje terugkomt, waarvan je het derde laatje van boven had opengelaten, dan staat dat toch nog steeds open?

De irritatie van de oorspronkelijke gebruiker die het apparaat niet in dezelfde staat aantreft lijkt mij veel groter dan de eventuele verwarring van een andere gebruiker die iets met het apparaat wil doen. En bovendien zijn er om het "probleem" van die verwarring weg te nemen eenvoudige oplossingen, zoals een prominente knop met "Home" of "Start", die je met een schone lei laat beginnen.

Ik geef nog twee voorbeelden van het effect van deze rare ontwerpbeslissing. Bij een vaste telefoon viel het me op toen ik een gebeld telefoonnummer wilde vergelijken met een nummer dat ik in mijn mobiele telefoon had staan. Ik had beide toestellen naast elkaar liggen en begon de cijfers te vergelijken. Ik werd kort afgeleid en toen ik weer naar de schermpjes keek, toonde het vaste toestel het beginscherm. In plaats van de overige cijfers te vergelijken, moest ik dus eerst het nummer weer opzoeken en vervolgens opnieuw gaan vergelijken.

Veel sterker nog is dit effect bij het navigatiesysteem in mijn auto. Je moet natuurlijk niet tijdens het rijden een adres invoeren. Dat doe je voordat je vertrekt. In theorie. In de praktijk doe ik dat echter wèl tijdens het rijden. En dat gaat best goed: met de stuurbediening voer ik de plaatsnaam in, dan de straat en het nummer en vervolgens kan ik kiezen tussen de snelste en de kortste route (die keuze is altijd de knop "OK"). Bij elk van die stappen kun je worden afgeleid doordat je bijvoorbeeld op het verkeer moet letten. Maar wacht je te lang met invoeren, dan heb je pech en moet alles opnieuw.

Dat is onvoorstelbaar. Ten eerste is de wachttijd heel kort: als je een druk kruispunt moet oversteken, dan maak je geen schijn van kans. Voordat je ogen weer aandacht voor het scherm hebben, heeft de navigator al besloten dat het tijd is om terug te keren naar het beginscherm. En denk maar niet dat de zojuist ingevoerde gegevens er nog staan, hoor. Dat zou verwarrend kunnen zijn! Op deze manier wordt je aandacht dus van het verkeer weggetrokken en word je een slaaf van het systeem, in plaats van omgekeerd.

En tot slot het tweede punt (waar ik een heel artikel aan zou kunnen wijden): na het invoeren van de gegevens krijg je iedere keer een scherm te zien met daarop een waarschuwing dat je niet blindelings op een navigatiesysteem moet vertrouwen, of soortgelijke neerbuigendheid. Uiteraard dien je dan "OK" in te voeren. Het is altijd de laatste, sterk geforceerde en compleet overbodige stap bij het invoeren van de bestemming.

En nu komt het: toen ik tijdens druk verkeer achtereenvolgens een plaatsnaam had ingevoerd, de juiste straat had gekozen uit een lijstje met sterk gelijkende namen, het goede nummer had gekozen in deze lange straat èn "OK" had gezegd tegen de snelste of de korte route, richtte ik mijn aandacht opgelucht en tevreden weer op het verkeer. Even later keek ik naar het scherm om te zien hoelang de rit nog zou duren; net op tijd om nog een glimp op te vangen van de neerbuigende waarschuwing, voordat deze verdween en het beginscherm weer tevoorschijn kwam.

Lunchtijd: USB-sticks met een dopje


Sommige producten lijken haastklussen van de ontwerper. Alsof er collega's voor de deur stonden, die vroegen: "Ga je mee lunchen?", waarop het antwoord dan moet zijn geweest: "Ja, ik kom eraan; ik ontwerp nog even dit!"

Onder de naam "Lunchtijd" behandel ik producten die nèt iets te weinig aandacht hebben gekregen.

USB-sticks met een dopje

Tot op de dag van vandaag worden ze nog gemaakt: USB-sticks met een dopje. Dat dopje haal je eraf bij het gebruik, waarna je het makkelijk kwijtraakt. Ik snap wel dat de eerste generatie geheugensticks een los beschermdopje had. Het was een nieuw product en nieuwe producten bevatten wel eens een foutje. Maar we zijn nu jaren verder en er zijn prima alternatieven, zoals een stick waarvan de USB-aansluiting naar buiten draait. Of, nog veel mooier, sticks waarbij je de USB-aansluiting kunt in- en uitschuiven.

USB-sticks met een touwtje aan de dop

Maar het kan nog erger: USB-sticks met een losse dop, waaraan een koord zit. Met het idee van een koordje is niets mis. Je doet het om je nek en hebt de USB-stick altijd bij de hand. Maar bevestig het koord aan het dopje in plaats van de stick en je hebt een grote misser in het ontwerp. Natuurlijk zul je het dopje op die manier niet meer kwijtraken. En je hoeft het koord niet af te doen bij het gebruik. Maar de stick zelf kun je wel verliezen. En wat is nou eigenlijk het belangrijkste onderdeel?

maandag 1 oktober 2012

Game over

En voordat ik het doorhad, veel te vroeg naar mijn idee, was het spel afgelopen. De witte deuren sloten zich achter me en een beetje bezweet stond ik in een helder licht, dat niet onplezierig was, maar zeker niet bij het spel hoorde.

"Is het echt voorbij?" ging het door mijn hoofd. Ik had nog een heleboel vragen. Er waren hele stukken van het spel waar ik niet was geweest en die me reuze interessant leken. Ik had enkele ongewone wendingen in het verhaal meegemaakt, die ik niet begreep. Ik wilde terug! Maar op een groot bord voor me stond het onverbiddelijk te lezen: mijn naam, gevolgd door de datum van vandaag en het tijdstip, tot op de duizendste seconde nauwkeurig, waarop het spel me had verlaten. Op een ander bord was te zien dat er mensen juist het spel ingingen. Voor hen begon het allemaal pas. Ik keek om me heen. Geen van mijn medespelers was hier. Zij speelden door. Wisten ze eigenlijk wel dat ik weg was?

Ik draaide me om en keek naar de deuren. Ze waren dichtbij, maar ik wist niet of ik ze kon aanraken. Ik zette een stap en toen nog één. Ze bleven op dezelfde afstand. Het verbaasde me niet, want ik lag eruit en zó makkelijk zou ik niet terug kunnen. Ik draaide me nogmaals om en keek rond. Ik stond in een witte, vredige ruimte. Er was een aangename, diffuse verlichting. Ik kon geen muren of plafond zien, dus het was er vrij groot. Toch voelde het behaaglijk.

Ik begon te lopen en kwam bij een grote, witte tafel. Naast de tafel stond een vrouw met een intens lief gezicht en engelenhaar. "Ik, eh... ik, eh... heb nog vragen...", stamelde ik. Ze glimlachte vriendelijk en wees naar een boek dat op de tafel lag. "Neem gerust uw tijd", zei ze, "Er komt straks iemand bij u".

Ik liep naar het boek en bladerde er doorheen. Ik herkende veel uit het spel en werd nieuwsgierig. Ik begon op een willekeurige pagina te lezen en viel van de ene verbazing in de andere. Hier werd het spel beschreven op een manier die zó helder was, zó duidelijk en eenvoudig, dat ik me niet kon voorstellen dat het me ooit zo moeilijk had geleken.

Ik las door en de ene na de andere vraag werd beantwoord. Alles werd me duidelijk. Wat een geweldig boek! Ik las over de onbegrijpelijke wendingen in de verhaallijn, over de personages die ik niet had begrepen en het werd duidelijk. Ik las over de onbekende delen van het spel, waar ik niet aan toegekomen was en ik snapte waaròm ik er niet aan toegekomen was.

En toen las ik over mijn medespelers. Zomaar, alles. Ik werd warm van geluk. Ik begreep ze, eindelijk. Ik wist wat ze wilden, wat ze haatten, waarvoor ze bang waren, wat ze belangrijk vonden en hoe ze gelukkig konden worden. Ik moest bijna huilen. Het was helder, het werd duidelijk. Ik wist hoe alles in elkaar zat. Zelfs waarom ik het spel had moeten verlaten. En ik had er vrede mee. Ik zou ze het liefst nog willen laten weten dat het goed was zo, maar ik snapte dat dat niet kon. Het was goed. De wetenschap dat nu alles duidelijk was, maakte mij perfect gelukkig. Ik voelde me één met deze omgeving.

Er klonk een vriendelijke stem achter me. "Wilt u mij maar volgen?"

Ik sloeg het boek dicht en mompelde: "Ja... graag."

donderdag 13 september 2012

Safety glass


Iedere keer als ik brood uit de vriezer pak, zie ik op de glasplaat onder dat brood de woorden:

Safety glass

Iedere keer zie ik die tekst, dus iedere keer léés ik die tekst. Dat gaat vanzelf. Maar ik heb er niets aan. Want die tekst is bedoeld om mensen te laten denken: "Deze koelkast ga ik kopen. Deze is goed, want deze heeft Safety glass." Het is reclame. Voor in de winkel. Niet voor thuis, niet voor als-je-hem-al-gekocht-hebt.

Dit fenomeen komt vaker voor, vreemd genoeg vooral op audio- en videoapparatuur. Tegenwoordig gelukkig niet meer zo vaak als vroeger. Toen zag je op cassettedecks bijvoorbeeld staan: Auto Stop System. En Auto Reverse. En vast nog andere reclame.

Maar ook op onze wasmachine staat vrij onopvallend een tekst die eigenlijk op een sticker had gemoeten: Watercontrol-System. En ik zag laatst een -al wat oudere- auto met achterop de trotse vermelding 2 airbags.

Allemaal teksten die voor stickers bedoeld zijn, maar permanent op het product zelf zijn aangebracht. Het is dus meer dan reclame. Maar wat? Opschepperij? "Kijk, mijn cassettedeck speelt automatisch ook de andere kant van het cassettebandje". Of: "Als het je lukt om dit glasplaatje stuk te maken, zijn de scherven niet scherp". En natuurlijk: "Bij een frontale botsing heeft mijn vrouw óók kans om te overleven".

dinsdag 13 maart 2012

Onveilig

In Windows heb ik twee meldingen ontdekt, die kunnen helpen bij het onthouden van wachtwoorden. Maar echt veilig is dat niet, of ligt het aan mij? Ik geef twee voorbeelden ter illustratie:
  1. Ik wist mijn wachtwoord voor Windows niet meer en probeerde in te loggen. Deze melding verscheen: "Het wachtwoord is onjuist." "Ach, natuurlijk", dacht ik, "dàt was het: onjuist!"

  2. Na het veranderen van mijn wachtwoord verscheen de melding "Uw wachtwoord is gewijzigd." Ik had inderdaad gewijzigd gekozen als nieuw wachtwoord.

zondag 15 januari 2012

Smartphones - een blijspel in minstens drie delen - deel 4: Toekomst

Voor de lezers die net inschakelen - en geloof me: dat is het grootste deel; het feit dat u dit stukje leest is al vrij uniek - volgt hier een korte samenvatting van deze serie.

Ik schrijf over mijn smartphones uit het verleden (in deel 1 en deel 2), het heden (in deel 3) en ook over smartphones die ik mogelijkerwijs in de toekomst zou kunnen hebben (tot nu toe alleen in dit deel). Ik schrijf erover omdat ik er blij van word. De artikelen beschrijven mijn overwegingen die tot de keuzes voor deze smartphones leiden. Daarmee is deze serie voornamelijk voor mezelf bedoeld, maar ach, er is ruimte genoeg, dus deel ik dit met iedereen die ook maar een beetje geïnteresseerd is (of tijd over heeft)...

Het woord "toekomst" klopt trouwens ternauwernood: dit deel gaat over de zéér nabije toekomst. Maar ik loop op mezelf vooruit.

Een opvolger voor de Milestone?

Motorola Milestone
In het vorige deel beschreef ik de Motorola Milestone waar ik zeer tevreden mee was. Halverwege december had ik hem twee jaar. Het is nog steeds een prima telefoon.

Sinds eind 2009 zijn er echter wat dingen veranderd, namelijk de apps. Ik heb een min of meer gelijkblijvende serie apps geïnstalleerd die ik regelmatig gebruik. Een aantal daarvan werkt onafgebroken op de achtergrond, zoals Latitude (onderdeel van Google Maps), die mijn locatie bijhoudt en Tasker, die acties voor me uitvoert op basis van tijd, huidige locatie en andere criteria. In die twee jaar zijn er veel updates van deze en andere apps geweest. Daarmee zijn fouten opgelost en ook nieuwe functies toegevoegd. De apps zijn er beter door geworden, maar ook groter. Ze nemen meer werkgeheugen in beslag tijdens het gebruik.

Al maanden is het duidelijk dat het werkgeheugen van 256 MB bij normaal gebruik vol is. Bij het schakelen tussen apps kost het de Milestone merkbaar tijd om ruimte voor de nieuwe app vrij te maken. Bovendien wordt software tegenwoordig voor snellere processoren geschreven. Dat is een fenomeen waarmee alle verouderde hardware te maken krijgt. Dit alles resulteert regelmatig in wachttijden die ik te lang vind.

Veel langer geleden had ik al de grens van het ROM-geheugen bereikt. Dit geheugen is onder andere voor de installatie van apps bestemd en had aanvankelijk een vrije ruimte van ongeveer 256 MB. Als je enthousiast apps installeert, is die ruimte snel opgebruikt. Het verplaatsen van sommige apps naar de microSD-kaart verbetert de situatie wel, maar zorgt eigenlijk alleen voor uitstel van het probleem.

Dus de processor, het werkgeheugen en het opslaggeheugen van mijn Milestone zijn niet meer toereikend. En dat is jammer, want het scherm is nog steeds perfect. Het lijkt wel meer energie te gebruiken sinds de upgrade naar Android 2.2, maar het is nog steeds prachtig. Ook is er niks mis met de stoere, zware, hoekige behuizing. Dat bleek een paar weken geleden, toen ik het toestel op een tegelvloer liet vallen van een hoogte van bijna anderhalve meter: op het glas was geen enkele beschadiging te zien en de metalen kast vertoonde alleen wat krasjes.

Mogelijke kanshebbers

Uiteraard houd ik altijd nieuwe modellen in de gaten. En tijdens de afgelopen twee jaar zijn de volgende toestellen me opgevallen:

Samsung Galaxy S ProMotorola Milestone 2HTC Desire Z
Sony Ericsson Xperia ProT-Mobile myTouch 4G SlideSamsung SGH-i927 Captivate Glide

De Samsung Galaxy S Pro was het eerste toestel dat mijn aandacht trok na de aankoop van mijn Milestone. Nou ja, het allereerste toestel van Google, de Nexus One, heeft ook mijn aandacht getrokken, rond de tijd dat ik de Milestone kocht. Dat was echter niet omdat ik er eentje wilde hebben, maar gewoon omdat het iets nieuws was. En de toestellen van Google blijken altijd wel aandacht te trekken... Goed. Terug naar deze Samsung. Ik had al eens eerder een telefoon van Samsung op het oog en de specificaties van deze waren goed. De aanwezigheid van een hardware-toetsenbord uiteraard ook. Maar ik heb nooit hoeven kiezen, want deze is door Samsung (zoals ze wel vaker doen) geannuleerd.

Een populair toestel krijgt een opvolger, dus het verschijnen van nieuws over de Motorola Milestone 2 kwam niet als een verrassing. Lange tijd dacht ik dat Motorola nu wel zou gaan leveren in Nederland en dat ik deze opvolger uiteindelijk hier zou kunnen aanschaffen. Maar iedereen vergist zich wel eens. Ik heb ervan geleerd: de Milestone 3 heb ik gewoon genegeerd en dat zal ik ook doen met de Milestone 4 die in 2012 uitkomt.

Een reële kanshebber was de HTC Desire Z, waar ik eigenlijk geen kritiek op heb. Er is maar één reden dat ik 'm niet heb gekozen en dat is timing. Op dit moment is deze telefoon al zo'n 15 maanden verkrijgbaar en dat is heel lang. Ik wil iets dat net uit is. Maar hij is goed.

Hm, nog een kanshebber? Of gewoon saai? Dat was mijn eerste indruk van de Sony Ericsson Xperia Pro. Een telefoon met mooie specificaties, maar... niets aantrekkelijks. Niets dat je over de streep trekt, niets waardoor je hem moet hebben. En helemaal in die stijl lijkt dit toestel volkomen geruisloos op de markt te zijn gebracht.

Maar deze wilde ik wel graag hebben: de T-Mobile myTouch 4G Slide; ook bekend onder de codenaam HTC Doubleshot. Hij werd in juli 2011 in Amerika uitgebracht en had op NFC (Near Field Communication) na alles wat ik wilde: toetsenbord, camera/sluiter-knop, mooie specs, een goede batterij, twee camera's, waarvan één met 8 megapixels en zero shutter lag, ofwel "heel snel foto's maken". Dat leek me een verademing ten opzichte van "wachten-tot-de-camera-klaar-is-en-er-dan-achter-komen-dat-het-moment-voorbij-is". De snelle camera was precies wat ik miste aan de Sony Ericsson Xperia Pro. En met de timing (het probleem bij de HTC Desire Z) zou het ook wel goed zitten als deze HTC Doubleshot een paar maanden na Amerika in Europa zou worden uitgebracht. Ja, als. Maar helaas, dat is nooit gebeurd.

Op een gegeven moment was er ineens weer sprake van een smartphone van Samsung met een uitschuifbaar toetsenbord: de Samsung SGH-i927 Captivate Glide. Er was aanvankelijk weinig over bekend, maar toen de gegevens op pdadb.net verschenen, leek het een interessant toestel, dat misschien de eerder geannuleerde Galaxy S Pro moest vervangen. De telefoon werd even later verwijderd van pdadb.net. Pas veel later kwam hij terug; al dan niet met aangepaste specs, dat kan ik me niet meer herinneren. Maar deze specs waren goed. Toch was dit toestel ook geen kanshebber meer...

Google Nexus

Want intussen was er iets gebeurd. Ik schreef hiervoor al over de Nexus One, het eerste toestel dat in januari 2010 door Google zelf werd uitgebracht, maar alvast rond de kerstvakantie van 2009 werd uitgedeeld aan medewerkers van dat bedrijf, die er laaiend enthousiast over waren. Vanwege het ontbreken van een toetsenbord vond ik het geen interessante optie, maar de Nexus-lijn krijgt wel als eerste de nieuwste versies van Android toegeschoven en wordt ook lang met updates ondersteund. Bovendien heeft het voordelen om een telefoon te hebben die heel populair is, omdat problemen sneller worden opgelost, omdat apps er eerder geschikt voor worden gemaakt en omdat er volop accessoires verkrijgbaar zijn. De Nexus One werd door HTC gefabriceerd.

De opvolger, de Nexus S, kwam van Samsung, was ook een toestel zonder toetsenbord en werd in december 2010 uitgebracht. Deze smartphone was niet zo spectaculair als de eerstgeborene van Google, maar had wel een licht gebogen display dat tot de verbeelding sprak en een NFC-chip. En uiteraard weer de genoemde voordelen die horen bij de Google Experience.

Dus wat was er gebeurd waardoor ik niet meer in de Samsung SGH-i927 Captivate Glide of andere "kanshebbers" geïnteresseerd was? Rond september ontstonden geruchten dat Google bezig was met hun derde toestel in de Nexus-serie en dat het snel op de markt zou komen. Deze telefoon werd op internet aanvankelijk Nexus Prime genoemd en veel geruchten deden de ronde. Zo leek het erop dat er een versie met een QWERTY-toetsenbord zou uitkomen. Dat gerucht, in combinatie met de timing, zorgde voor mijn interesse. En ik wilde eindelijk wel eens vooroplopen bij het ontvangen van Android-updates en ook delen in de Nexus-gekte.

Galaxy Nexus

Galaxy Nexus
De aankondiging zou op 11 oktober 2011 in San Diego, Californië plaatsvinden. Dit was zelfs te lezen in de Samsung UNPACKED app. Deze app voor Android gaf informatie over nieuwe aankondigingen, maar is inmiddels niet meer in de Market te vinden.

Door omstandigheden werd de datum gewijzigd in 19 oktober en veranderde men ook de locatie van de onthulling. De oorspronkelijke aankondiging in Amerika zou om half negen 's avonds zijn (Nederlandse tijd), maar de nieuwe locatie werd Hong Kong en omdat het toestel daar in de loop van de ochtend werd onthuld, was dat hier om drie uur 's nachts, als ik het me goed herinner. Toch was ik erg nieuwsgierig en enthousiast en besloot de wekker te zetten.

De live-uitzending via YouTube werd kennelijk door zoveel mensen bekeken, dat ik geen verbinding kon krijgen, maar gelukkig werd er door diverse bedrijven vrijwel live verslag van het evenement gedaan via hun blogs. Dat is het zogenaamde live blogging, waarbij een blog-artikel steeds met foto's en wat regels tekst wordt bijgewerkt terwijl je ernaar kijkt. Ik had voor thisismynext.com (nu The Verge) gekozen en kon alles volgen. Ideaal. Ik miste alleen de bewegende beelden, maar na afloop zijn de 57 minuten filmmateriaal uiteraard op YouTube gezet:


Samsung was voor de tweede keer de fabrikant van een Nexus en noemde het toestel uiteindelijk Samsung GT-i9250 Galaxy Nexus. En Google noemt het kortweg Galaxy Nexus. Zowel de software als de hardware spreken me aan.

De Galaxy Nexus is het eerste toestel met Android 4.0 (codenaam Ice Cream Sandwich). Het bijzondere van Android 4 is dat zowel telefoons als tablets met dezelfde versie uitgerust kunnen worden. Daardoor zullen de gescheiden 2.x-lijn voor telefoons en 3.x-lijn voor tablets langzaam verdwijnen. De software bevat veel mooie toevoegingen en verbeteringen.

En de hardware? Het feit dat de Galaxy Nexus een camera heeft met een resolutie van 5 megapixels is voor veel mensen een tegenvaller. Maar je kunt heel snel foto's maken (dat is dus weer die zero shutter lag) en dat weegt voor mij zwaarder dan die 5 megapixels. Verder is er een enorm scherm van 4,6 inch en is de Galaxy Nexus één van de eerste telefoons met een enorme resolutie van 1280x720 pixels. Op zich ben ik wel tevreden met 854x480 pixels, want het laten oplichten van iedere pixel kost natuurlijk energie. Maar HD-resoluties lijken nu ook snel een trend te worden voor telefoons en daarom zal ik er niet over zeuren. En over trends gesproken: ik hoop dat de populariteit van de NFC-chip ook snel groeit en dat het binnenkort mogelijk is om met de telefoon te betalen via die chip. En als dat niet lukt kun je NFC nog altijd gebruiken om makkelijk telefoonnummers, URL's of andere gegevens uit te wisselen, mits de ander ook zo'n chip heeft.

De hoeveelheid geheugen hoef ik eigenlijk niet te vermelden, want tegenwoordig is 1 GB werkgeheugen niet opvallend meer. Maar het is vier keer zoveel als in de Milestone beschikbaar is, dus voor mij is dat wel erg belangrijk. En de sprong in de totale hoeveelheid ROM-geheugen is voor mij helemaal fenomenaal: van 512 MB (waarvan ongeveer de helft voor de gebruiker beschikbaar is) naar 16 of 32 GB! Overigens heeft de Galaxy Nexus geen SD-kaart. Het nadeel is dus dat het ROM-geheugen niet uitbreidbaar is; het voordeel is volgens Google dat alles op één plek wordt opgeslagen en dus niet zowel in het toestel als op een SD-kaart.

De olifant in de kamer

Zo zouden de Engelsen het noemen. Ik heb namelijk nog niets gezegd over het feit dat de Galaxy Nexus geen camera/sluiter-knop heeft èn... geen toetsenbord!

Wat jarenlang mijn belangrijkste en meest invloedrijke selectiecriterium was als het op nieuwe telefoons aankwam, laat ik nu varen. Het hardware-toetsenbord. Er is dus sprake van een nieuw tijdperk voor mij. Door deze eis heb ik al die tijd het grootste deel van de smartphones genegeerd, waaronder de Nexus-lijn. Dat moet stoppen. Bovendien ken ik inmiddels een aantal voordelen van het virtuele toetsenbord, helemaal als dat op een enorm groot scherm wordt gebruikt. Dus ik moet (wil) eraan geloven. Een onmiddellijk voordeel is dat mijn volgende telefoon een halve centimeter dunner zal zijn.

En het ontbreken van een gecombineerde camera/sluiter-knop is een iets kleinere olifant in de kamer. Een troost is dat je vanaf het lock screen direct naar de camera kunt gaan om snel een foto te nemen. De praktijk zal uitwijzen hoe dat bevalt.

De toekomst...

Een nieuw tijdperk dus. Maar ik ben de laatste maanden al bezig met het voorbereiden van de overstap. Psychisch. Ik gebruik vaker het virtuele toetsenbord (en bedenk dan steeds dat het toetsenbord van de Galaxy Nexus prettiger zal werken). Vrij snel na de aankondiging van de Galaxy Nexus in oktober ben ik mentaal al overgestapt. Puur door enthousiasme. Net als bij de overstap naar Android, ruim twee jaar geleden.

Toch is het spannend, want ik lees bijvoorbeeld uiteenlopend commentaar over de batterijduur. Hoe zal de batterij zich onder mijn gebruik houden? Maar het is vooral leuk: #voorpret. En die #voorpret duurt best lang. De telefoon was in november 2011 te koop in Europa en werd op 2 december 2011 door Samsung officieel aangekondigd voor Nederland. Vanaf 6 of 7 december was hij vervolgens op sommige sites al te koop, maar door de populariteit hebben de voorraden de afgelopen weken steeds gefluctueerd.

Dit vierde deel van deze epische serie besluit voorlopig het blijspel, waarin ik in ruim 2,5 jaar het volledige verhaal over mijn smartphones (uit verleden, heden en toekomst) heb verteld. Zoals hierboven staat heb ik dat voornamelijk voor mezelf gedaan, om alles op een rijtje te hebben. En ik ben er tevreden over.

Nu rest er voor mij alleen nog wachten op de toekomst. De Galaxy Nexus is besteld; de toekomst is nabij.

vrijdag 13 januari 2012

Raad de RT!

Ofwel "Raad de ReTweeter!"; een extreem simpel spelletje dat ik heb bedacht en altijd speel.

Het gaat zo: als ik een tweet van een onbekende twitteraar tussen mijn berichten zie, weet ik dat het een RT moet zijn van één van de mensen die ik volg. Ik kijk dan niet wie het berichtje heeft doorgestuurd, maar probeer dat te raden op basis van de inhoud.

En het grappige is dat ik het vrijwel altijd goed heb. Ik volg nu 83 twitteraars en weet van wie een RT komt als hij gaat over programmeren, politiek, humor, gevoelens, voetbal, zeilweer, make-up, klanten, volleybal of de 3J's.

En... zit jij er ook tussen? :-)